Guy Davis (US) Blues Banana Peel Ruiselede (16-05-2022) report: Marcel & photo credits: Marc Blues Photography info club: Banana Peel info artist: Guy Davis © Rootsville 2022

Na een week deugddoende vakantie waren mijn batterijen alweer opgeladen om de volgende, toch drukke weken, te kunnen doorstaan. Eerste concert in het rijtje was dat van Guy Davis in de Banana Peel in Ruiselede en als grote fan van de man kon ik dit natuurlijk niet laten liggen, wijlen dus weg richting West-Vlaanderen.

Davis komt zijn nieuwste telg “Be Ready When I Call You” voorstellen. Deze schijf dateert wel al van 2021 maar ja, covid, weet je wel... Dit album kreeg trouwens een Grammy nominatie. Davis draait al jaren mee in het circuit en heeft bij mijn weten nog nooit slechte dingen uitgebracht. Zijn concerten zijn steeds van een zeer hoog niveau en zijn muziek grijpt je tot diep in je ziel. Ik was er dus volledig klaar voor en ik niet alleen want de oude joint was aangenaam gevuld, wat na een tijd leidde tot tropische temperaturen. Echter niets dat een frisse Duvel de wereld uit kon helpen.

Naar goede gewoonte werd er stipt op tijd begonnen en Guy ging van start met ‘That’s No Way To Get Along’ op de voet gevolgd door ‘When I Need Somebody’. Met deze twee nummers kreeg hij de Banana Peel al muisstil en had hij de toon gezet voor wat er ging volgen. Te beginnen met het knappe ‘Get Your Letter In My Pocket’, eentje dat afkomstig is uit zijn nieuw album. Ondanks de tropische warmte wist Davis op dat moment al iedereen de eerste portie kiekenboelen van de avond, te bezorgen.

Met zijn muziek en zijn aangrijpende teksten ontpopt Davis zich tot een echte moderne troubadour, en eentje die zelfs niet bang is om tegen zere schenen te stampen, zo’n beetje een Bob Dylan-achtig type. Diezelfde Dylan werd trouwens door hem in de spotlight gezet met een fijne versie van man’s ‘Like A Rolling Stone’. Guy hield het muzikaal niveau zeer hoog en dit enkel gewapend met een six- en twelvestring en een harmonica rack. Ondertussen onderhield hij een zeer goed contact met zijn publiek, waren zijn bindteksten precies en humoristisch en hing iedereen aan zijn lippen. Met ‘Baby, Please Don’t Go’ van de grote Muddy Waters, ‘Kisses Sweeter Then Wine’ en het schitterende, stampende ‘Long Gone Riley Brown’ werd met een zangstonde het eerste gedeelte van dit, nu al onvergeetelijk optreden, afgesloten.

In de pauze vlogen de pinten over de toog en zocht iedereen de koelte van de buitenlucht even op. Op die manier was iedereen terug in topvorm voor Guy Davis “the sequel”. Het tweede gedeelte werd ingezet met ‘Walk Right In’, gevolgd ‘Catfish Blues’. Bij deze mocht Henk D’Haen, die fungeerde als Guy’s chauffeur, mee op het podium en kon hij laten zien dat hij een fijn stukje harmonica ten berde kan brengen. Dat Davis fan is van Dylan kregen we nogmaals te horen met ‘Lay lady Lay’ wat op de voet werd gevolgd door de klassieker van Blind Willie McTell ‘Statesboro Blues’. Allemaal van grote klasse en je zag iedereen duidelijk genieten. En toen kwam één van de topmomenten met ‘Palestine Oh Palestine’, eentje uit de nieuwste cd. En wat voor één? Eentje dat je zo bij de keel grijpt en je beroert tot in het diepste van je ziel en waar de tranen niet ver weg zijn. Pfff...die kwam duidelijk binnen. Guy vroeg om mee te zingen en dat werd met plezier gedaan. Topmoment !

Met ‘Mye Eyes Keep Me In Trouble’, zaten we terug bij Muddy Waters en bij ‘Taking Just A Little Bit Of Time’ gingen de kelen van de aanwezigen terug open. De leuke tekst van ‘Chocolate Man’ toverde dan weer een glimlach op de gezichten en bij ‘Early In The Morning’ (song dat werd geschreven tijdens de pandemie en nog nooit is uitgebracht), kregen we weer een binnenkomer van jewelste, een ontroerende en pakkende song van hier tot in Tokyo...en voelde ik het daar niet wat vochtig worden in de buurt van mijn ooghoeken? Zo’n gevoel kan muziek jou geven man!

Om de boel op te vrolijke serveerde Guy de meezinger ‘It Was You’ (alweer een schitterende tekst by the way) en sloot hij af met ‘Longest Road That I Know’. Daverend applaus, dat men waarschijnlijk tot in Brugge heeft gehoord en een emotioneel aangedane Guy Davis door deze reactie. Wat kan blues toch schitterend zijn. Het was echter nog geen 23 uur en Guy gaf er ons nog 2 mee “for the road” waaronder een fijne versie van ‘Backdoor Man’.

Tja, wat te zeggen over dit optreden? Superlatieven schieten te kort eigenlijk. Fenomenaal? Buitenaards? Klinkt misschien overdreven, maar het zal daar zeker niet ver vanaf zijn...Dit was er al zeker eentje om in te kaderen en van een zeer hoog niveau. Bedankt Mister Davis om ons een fijne avond te bezorgen, U bent een heel grote mijnheer!!!

Marcel